Separacja i rozwód w Norwegii – co warto wiedzieć?

Rozwód bywa bardzo trudnym i bolesnym doświadczeniem. Klasyfikowany jest na drugim miejscu listy jednych z najbardziej stresujących wydarzeń życiowych (wg Holmes’a i Rahe). Niezależnie od powodu rozstania, czy płci, wyzwala on szereg trudnych emocji, wymaga zmian organizacyjnych w dotychczasowym trybie życia, skonfrontowania się z przebytymi doświadczeniami i zazwyczaj jest odbierany jako osobista porażka.

Separacja w Norwegii – na czym polega i jakie ma skutki?

Czym jest separacja?

Separacja to czas, który dajemy sobie na przemyślenia i podjęcie decyzji o powrocie lub rozstaniu. Istnieją dwa rodzaje separacji: separacja faktyczna, gdy małżonkowie po prostu się rozstają i ustaje między nimi więź fizyczna, duchowa i gospodarcza oraz separacja prawna, gdy separacja w małżeństwie jest orzekana przez sąd.

W świetle prawa separację można orzec, kiedy doszło do zupełnego, ale nie trwałego rozpadu pożycia małżeńskiego. W przeciwieństwie do rozwodu, seprację można znieść poprzez stosowne orzeczenie. Rozwód jest procesem nieodwracalnym i jedyna szansa na powrót do stanu pierwotnego to ponowny ślub.

Bardzo często separacja jest fazą wstępną rozwodu. Wówczas małżonkowie chcą przekonać się, czy ich związek można jeszcze uratować. Separacja przypomina nieco rozwój – pary rozstają się, mieszkają osobno, dzielą się obowiązkami wobec dzieci, a także swoim majątkiem. Jeśli w tym czasie uznają, że ich małżeństwo ma szansę przetrwać kryzys, mogą po prostu do siebie wrócić. Jeśli nie – oznacza to, że jedyną opcją jest rozwód.

W wyroku orzekającym separację sąd musi rozstrzygnąć o władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi, a mianowicie ustala wymiar władzy rodzicielskiej każdego z rodziców oraz podział kosztów utrzymania i wychowania małoletniego dziecka. Czyli można powiedzieć, że opieka nad dziećmi w przypadku separacji, jest tak samo rozstrzygana jak przy rozwodzie.

Separacja tak samo jak rozwód jest trudnym okresem szczególnie dla dzieci, które nie zawsze rozumieją dlaczego rodzice się rozstają. Nawet jeżeli jest to tymczasowa zmiana i istnieje szansa na pojednanie.

Separacja w Norwegii – o czym pamiętać?

Separacja to moment, w którym małżonkowie powinni podjąć ostateczną decyzję dotyczącą ich dalszego, wspólnego pożycia. W Norwegii wniosek o separację składa się elektronicznie. Separacja jest pierwszym krokiem do rozwodu, a małżonkowie muszą podczas separacji mieszkać osobno, pod innymi adresami.

Jest kilka wyjątków, w których nie trzeba przed rozwodem starać się o separację m.in. gdy współmałżonkowie mieszkają pod różnymi adresami od ponad dwóch lat, w przypadku szczególnie agresywnych zachowań któregoś z małżonków lub gdy małżeństwo nie zostało zawarte dobrowolnie.

Okres separacji wynosi 1 rok, niezależnie od tego, czy każdy z małżonków chce zakończyć małżeństwo. Separacja formalnie rozpoczyna się w dniu, w którym wojewoda rozpatrzy pozytywnie złożony wniosek. Zasadniczą różnicą między separacją a rozwodem jest to, że strony nie mogą zawrzeć nowego związku małżeńskiego, dopóki nie ma ostatecznej decyzji o rozwodzie. Co najmniej roczna separacja jest podstawą do orzeczenia o rozwodzie.

Jeśli para posiada dzieci do 16 roku życia należy również odbyć mediację, czyli rozmowę między małżonkami z wojewodą. Dokument potwierdzający mediację ważny jest przez 6 miesięcy i należy go dołączyć do wniosku o separację. Mimo, że odpowiedzialność za dzieci i miejsce ich zamieszkania będzie podzielone pomiędzy rodziców, dziecko musi być zarejestrowane pod jednym adresem. Rodzic, u którego dziecko nie mieszka na stałe, powinien płacić alimenty. Można tez wystąpić o podwójny zasiłek rodzinny dla rodzica, który ma dzieci przy sobie oraz o zwrot kosztów dojazdu za odbieranie dzieci z przedszkola/szkoły, jeśli droga wydłużyła się znacząco, ze względu na zmianę miejsca zamieszkania dzieci.

W naszym przypadku (dot. obcokrajowców) możliwe jest złożenie wniosku o separację wtedy, gdy jeden ze współmałżonków jest w stanie udokumentować stały pobyt na terenie Norwegii przez co najmniej dwa lata. W niektórych jednak przypadkach wojewoda może odstąpić od tego wymogu. Małżeństwo musi zatem mieszkać na terenie Norwegii przynajmniej 2 lata, chociaż i od tego wymogu możemy zostać zwolnieni w poszczególnych przypadkach.

Czas rozpatrywania wniosku o separację zależy od wielu czynników, m.in. od liczby spraw w urzędzie, którymi musi zając się wojewoda jak i od tego czy wniosek był złożony przez jedną ze stron, czy wspólnie. Separacja obowiązuje od dnia, w którym wojewoda udzieli zgodę i ogłosi separację. Wysyła on dokument potwierdzający separację do współmałżonków jak i do Skatteetaten, w celu zmiany stanu cywilnego na separowany.

Rozwód w Norwegii – na czym polega i jakie ma skutki?

Czym jest rozwód?

Rozwód oznacza ustanie zawartego przez dotychczasowych małżonków związku małżeńskiego, który to związek był zawarty skutecznie i nie podlegał unieważnieniu. (Grzybowski , 1980 ).

Przyczyny (przesłanki) rozwodu według prawa polskiego zawarte są w art.56 § 1 k.r.o. W myśl powyższych przepisów każdy z małżonków może żądać orzeczenia przez sąd rozwodu, gdy między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia.

Przesłanki rozwodu to:

1. Rozkład pożycia małżeńskiego polegający na zaniku uczuć miłości i przywiązania oraz wzajemnej solidarności i zaufania. Prowadzi on do ustania wspólności gospodarczej, fizycznej i duchowej zawartego związku małżeńskiego. Rozkład, o którym mowa musi być zupełny i zarazem trwały tzn. nie można spodziewać się jego ustania.
2. Rozkład pożycia między małżonkami oceniany jest przez sąd według subiektywnej sytuacji istniejącej w danym małżeństwie. Konieczne jest tu ustalenie jakie były przyczyny rozkładu i jakie okoliczności temu towarzyszyły. Zbadanie powyższych czynników pozwala ustalić czy doszło do rozkładu pożycia, czy jest on zupełny i trwały, a także czy dopuszczalne jest orzeczenie rozwodu oraz ocenić niektóre jego skutki.
3. Wyłączenie dopuszczalności rozwodu. Rozwód nie jest dopuszczalny pomimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia małżonków jeśli:
   1. Wskutek rozwodu miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków. Istnieją tu trzy stanowiska:
      1. W wypadku rozkładu pożycia małżonków dobro dziecka jest zagrożone i z uwagi na to należy orzec rozwód i w ten sposób doprowadzić do powstania stosunków bardziej ustabilizowanych i bardziej zgodnych z dobrem dziecka.
      2. Odmowa orzeczenia rozwodu jest zgodna z dobrem dziecka, bo pozostawia dalej choćby formalne trwanie rodziny i płynących stąd związków majątkowych i osobistych.
      3. Ani odmówienie ani orzeczenie rozwodu nie zapewnia ochrony dobra dziecka. Z tego względu w każdym przypadku konieczne jest wnikliwe rozważenie wszelkich okoliczności przemawiających za odmówieniem oraz za orzeczeniem rozwodu.
   2. Orzeczenie rozwodu jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dotyczy to problemu interesów i dobra jednego ze współmałżonków np. bezradność współmałżonka, zły stan zdrowia wymagający opieki, a zwłaszcza długotrwała i nieuleczalna choroba, poważne kalectwo lub niezdolność do pracy zarobkowej.
   3. Rozwodu żąda małżonek wyłącznie winny rozkładu, chybaże drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód lub odmowa jego zgody na rozwód jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Z chwilą uprawomocnienia orzeczenia o rozwodzie ustają wszystkie stosunki prawne łączące dotychczasowych małżonków, o ile były uzależnione od zawarcia i trwania ich małżeństwa. Ustaje stosunek małżeństwa i cały zespół wzajemnych praw i obowiązków z małżeństwa wynikających, ustawowa lub umowna małżeńska spójność majątkowa oraz powołanie każdego z dotychczasowych małżonków do dziedziczenia po drugim.

Rozwód w Norwegii – o czym warto pamiętać?

Rozwód w Norwegii -różnice

Procedury rozwodowe w Norwegii są zarówno znacznie tańsze, jak i szybsze. Co więcej, polscy emigranci też mogą tam się rozwodzić, bez względu na to, czy ich małżonkiem jest obywatel Norwegii, a ślub zawarto w Polsce.

Dzięki Konwencji Haskiej z dnia 1 czerwca 1970 o uznawaniu rozwodów i separacji, która obowiązuje zarówno Polskę, jak i Norwegię, Polacy mają prawo rozwieść się lub ogłosić separację w obu tych krajach. Nieważne, czy w Norwegii mieszka oboje małżonków, czy tylko jeden z nich. Ale warto mieć na uwadze, że procedura rozwodowa w Polsce i Norwegii jest inna.

W Norwegii podczas rozwodu nie orzeka się winy jednej ze stron. Nikt nie docieka, czy i dlaczego doszło do rozkładu pożycia małżeńskiego, wystarczy brak woli do kontynuowania związku wyrażony przez jednego z małżonków. Jeśli drugi ma przeciwną wolę, rozwód i tak zostanie orzeczony, choć procedura zajmie nieco więcej czasu.

Same procedury rozwodowe w Norwegii są mniej skomplikowane i czasochłonne, zatem zwykle cały proces trwa dużo krócej niż w Polsce, szczególnie, jeśli para nie ma wspólnego potomstwa. Jedną z najbardziej czasochłonnych procedur może się jednak okazać podział majątku. Wniosek o rozwód lub separację składa się nie do sądu, a do wojewody regionu Fylkesmannen.no w którym mieszkają małżonkowie lub jeden z nich. Z reguły procedura rozwodowa przebiega bez udziału sądu.

Wniosek można złożyć za pośrednictwem Internetu lub w formie papierowej. Z reguły jeśli małżonkowie mieszkają razem, najpierw należy złożyć wniosek o separację, a dopiero potem o rozwód. Jeśli natomiast para rozstała się i zamieszkała osobno na co najmniej dwa lata wcześniej, można od razu wnioskować o rozwód. Formalna separacja powinna potrwać przez co najmniej rok, by można było złożyć wniosek o rozwód.

Rozwód w Norwegii – kwestie finansowe

Statystyki wskazują, że rozwód przeprowadzony w Polsce zwykle pogarsza sytuację finansową jednej ze stron, a konkretnie kobiety. W Norwegii nie ma tego rodzaju tendencji, ale występując z wnioskiem o rozwód należy się liczyć z ewentualnymi kosztami. Sama procedura rozwodowa pochłonie więcej czasu niż środków, ale ewentualny podział majątku (w tym mieszkania, kredytów, samochodu, oszczędności itp.) sprawi, iż trzeba będzie zapłacić na przykład: pośrednikom nieruchomości, adwokatom, rzeczoznawcom i skarbowi państwa. Im dłuższe negocjacje między stronami, tym więcej pochłoną kosztów.
Z ewentualną decyzją o podziale majątku lepiej nie zwlekać. Zgodnie z § 60 norw. Ustawy o małżeństwie podział majątku dokonywany jest na:

• moment otrzymania przez wojewodę Fylkesmannen.no albo sąd wniosku o separację lub rozwód,
  bądź na:
• moment zajścia faktycznego rozkładu pożycia małżeńskiego, czyli najczęściej wyprowadzenie się jednego z małżonków ze wspólnego mieszkania lub rozpoczęcie przez niego nowego (nieformalnego) związku.
  Oznacza to, że jeśli na przykład małżonkowie złożyli wniosek o separację w roku 2015, a podziału majątku dokonują dwa lata później, to ustalenie wartości aktywów i pasywów (zobowiązań) zostanie sporządzone według stanu na 2015. To utrudnia sprawę, bowiem często podziałowi podlegają te składowe majątku, które już nie są w posiadaniu żadnego z małżonków.

Rozwód w Norwegii – praktyczne kwestie

Żeby wniosek o rozwód lub separację został przyjęty, z zasady obcokrajowiec musi udowodnić, że mieszka w Norwegii od co najmniej dwóch lat. W niektórych wypadkach urząd wojewody może odstąpić od tej reguły. Jeśli wniosek jest podpisany tylko przez jedną stronę, to na wojewodzie będzie spoczywał obowiązek dostarczenia odpowiednich dokumentów do podpisu drugiej stronie.

Na wniosku o separacje lub rozwód będą potrzebne podpisy dwóch świadków znających dobrze przynajmniej jednego z małżonków. Ich zadaniem będzie potwierdzenie podpisem, iż data rozejścia się wpisana we wniosku jest zgodna z prawdą. To na wnioskującym spoczywa obowiązek znalezienia takich osób.

Obowiązek ewentualnego tłumaczenia dokumentów, w tym na przykład wydanego postanowienia, spoczywa na wnioskującym. Po otrzymaniu wyroku w Norwegii należy go dostarczyć do odpowiednich władz w Polsce.

Separacja i rozwód w Norwegii – zadbaj o komfort psychiczny w trudnej sytuacji

Zanim dojdzie do podjęcia ostatecznej decyzji o rozwodzie człowiek zmaga się z wewnętrznym konfliktem „za i przeciw” , któremu towarzyszy psychiczny dyskomfort i napięcie. To właśnie ten okres bywa oceniany jako najtrudniejszy, najmniej przyjemny.

Psycholog w takiej sytuacji może pomóc przeanalizować swoją sytuację, zmierzyć się z trudnymi emocjami, rozważyć wszelkie możliwości i zdecydować, która z nich jest dla osoby (związku) najbardziej optymalna.

Zdarza się, że decyzja o rozwodzie bywa pochopna, bo kryzys w związku jest przejściowy i wynika np. zaburzonej komunikacji, braku czasu na bliskość, różnicy potrzeb (co powoduje spiralę konfliktów, brak poczucia wzajemnego zrozumienia, frustrację, ostatecznie wzajemną niechęć). W takiej sytuacji wizyta u psychologa może pomóc spojrzeć na swój związek z innej perspektywy, pomóc rozwikłać narastające niechęci, żale lub złość i odroczyć decyzję o rozwodzie na rzecz wspólnej (obu osób z udziałem psychologa) pracy nad jakością związku, co może uzdrowić wzajemne relacje, poprawić komunikację i wzmocnić związek.

Gdy zapada decyzja o rozwodzie – rolą psychologa jest wsparcie rozstających się osób w jak najlepszym zakończeniu relacji – takim, które pozostawi po sobie jak najmniej ran i będzie jak najmniej niszczące.

Rozwód jest sytuacją straty i jak po każdej stracie – przechodzimy okres żałoby. Jeżeli sami nie umiemy sobie z tym poradzić, jeżeli przeżywamy silne zmienne emocje, mamy zaburzone poczucie bezpieczeństwa lub własnej wartości, czujemy się odrzuceni lub winni, wtedy wizyta u psychologa pomoże nam wrócić do równowagi emocjonalnej, odbudować obraz siebie, poprawić własną samoocenę i ruszyć bez lęku do przodu traktując rozwód nie jak traumę, ale doświadczenie rozwojowe.

Pomoc lub terapia w sytuacji okołorozwodowej może iść w wielu kierunkach od terapii małżeńskiej począwszy na pomocy psychologa dziecięcego skończywszy. Zależy to od potrzeb problemu, z jakim boryka się dana osoba.

artykuł pochodzi ze stron: easynorway.no, rodzinneirozwodowe.pl, portal.abczdrowie.pl, kieruneknorwegia.pl, ppp2.edu.gdynia.pl